زیبایی مرگ

تنهایی‌ات را در آغوش بکش تا دیگری را سپرِ انزوا نکنی! زیرا تنها آن‌که تنها زیسته باشد، می‌تواند در عشق نفس بکشد و در عشق بمیرد.
تنهایی، مرگـِ کبیر است
حتی شاید حق با سلیمانِ پادشاه و پیغمبر - پسر داوودِ نبی - باشد که در "کتابِ جامعه" با اندوه می‌گوید:" یک حکیم همان گونه می‌میرد که یک ابله!"
اما درباره زیبایی و شکوهِ مُردگان، هرچه بگوییم، هیچ نگفته‌ایم.
جایِ تعریف یا تعارف نیست؛ مرگ،نه دروغ می‌گوید و نه چیزی به خوبی و زیباییِ ما می‌افزاید! 
پس چه می‌کند مرگ با ما؟ از بی شمار برکاتِ مرگ، یکی هم این است که در کمالِ پارسایی، حیثیتِ آدمیان را اِعاده می‌کند؛ همان چیزی را که زندگی - با شرایط و شروطِ مُبتذل و رنجبار خود - تحقیر و پایمالش کرده است!
مرگـ، زیبا نمی‌کند آدمی را، بلکه آشکار می‌سازد آن همه زیبایی را که در حجابِ این زندگی گم شده است...

تنهایی، مرگی غریب است و احتمالا تنها کسانی جاودان می‌مانند که از خویش و دیگران مُرده باشند...

#عبدالحمید ضیایی
گریستن در تاریکی
پاره‌ یبیستم 

سرانجام یک روز می میریم و این از ما یک خوش شانس می سازد. اغلب انسان ها هرگز نمی میرند ، زیرا آنها هرگز به دنیا نمی آیند. تعداد انسان ها یی که می توانستند اینجا به جای من باشند ، اما در واقع نیستند و هرگز روشنایی خورشید را نخواهند دید ، از شن های صحرای عربستان هم بیشتر است. مطمئنا در میان آن ، زاده نشده ها ، شاعرانی بزرگتر از آنها که می شناسیم و دانشمندانی بزرگتر از نیوتون وجود دارد. ما از این واقعیت آگاهیم زیرا که مجموعه انسان های ممکنی که دی ان ای ما اجازه وجودشان را می دهد ، بسیار بسیار بیشتر از انسان های فعلی ست ، بر خلاف این احتمالات گیج کننده ، من و شما اینجا هستیم ، بی هیچ مشکلی ما آن اندک ممتازانی هستیم که شانس تولد را برخلاف تمام احتمالات دیگر پیدا کردیم ، چگونه می توانیم از بازگشت اجتناب ناپذیرمان به آن حالت پیشین نالان باشیم ، حالتی که اکثریت هایی عظیم هیچوقت از آنجا تکان نخورده اند.:ear_of_rice::sunflower::ear_of_rice:
داوکینز